حسنین

حَسَنین به‌معنای «دو حَسَن» به امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) اشاره دارد. در برخی روایات، از این دو امام به «حَسَنین» تعبیر شده است. این تعبیر، در خطبه شِقشِقیه در عبارت «حَتّی لَقَدْ وُطِئَ الْحَسَنانِ»، گاه به‌معنای امام حسن(ع) و امام حسین(ع) معنا شده (=به‌طوری‌که دو فرزندم در آن ازدحام کوبیده شدند) و گاه به‌معنای دو انگشت ابهام است.

این کلمه از نظر قواعد زبان عربی وقتی در موقعیت نصب و جرّ باشد به صورت «حسنین» به کار برده می‌شود و وقتی در موقعیت رفع باشد به صورت «حسنان» استعمال می‌شود.



پانویس

  1. مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۲۸۹.
  2. ابن شهر‌آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۳۹۸؛ نوری، مستدرک الوسائل، ۱۴۰۸ق٬ ج٬۸ ص۴۰۲.
  1. یکی از قواعد ادبی در علم معانی و بیان قاعده ی تغلیب است، به معنای غلبه دادن که انواع مختلفی دارد مثل تغلیب مذکر بر مونث مانند: طلب العلم فریضة علی کل مسلم. که مسلم یعنی مرد و زن مسلمان. تغلیب زیبا تر بر زیبا، مانند: قمران (دوماه) یعنی قمر و شمس(ماه و خورشید) تغلیب بزرگ بر کوچک، مانند: حسنان (دوحسن) یعنی حسن و حسین

منابع

  • ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب علیهم السلام، قم، انتشارات علامه، ۱۳۷۹ق.
  • شیخ مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، قم، مؤسسه آل البیت، ۱۴۱۳ق.
  • محدث نوری٬ میرزا حسین٬ مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، بیروت، مؤسسه آل البیت، ۱۴۰۸ق.